Ik had ze weer fijn bij elkaar, mijn groepje sterke, inspirerende vrouwen.
Deze keer voor het eerst niet aan de keukentafel maar in mijn atelier.
Ons thema was deze keer: “Hulp. Hoe vraag je erom? Aan wie? Hoe onderga je hulp?”
Ik kwam erop doordat ik het afgelopen voorjaar, en door de zomer heen, steeds weer sterke vrouwen tegenkwam die hulp nodig hadden. Een heupoperatie, een hernia, mantelzorg, afnemende gezondheid, en, bij mijzelf, oplopende druk.
Dus. Een stevige vraag.
In vorige blogs heb ik er meer aandacht aan besteed, en het was heerlijk om er samen over te praten.
Héél veel herkenning over de tafel heen.
Bijna het eerste wat er boven tafel kwam was; je vraagt niet om hulp omdat je een ander niet wilt belasten. Onmiddellijk kwam een wedervraag: klopt dat? of is dat een prachtig, veredeld smoesje?
Hmm.
Zou het kunnen zijn dat je bang bent voor een “nee”? Stèl je voor, dat die ander nee zegt.
Dan wordt je diepste angst gerealiseerd: een afwijzing.
Zijn wij daarom zo stoer? Zijn wij daarom zo onafhankelijk? Wij, die afgerekend hebben met het “lieve-meisjes-zorgen-voor-een-ander-syndroom”? Diep van binnen zijn we zomaar net als iedereen: bang om afgewezen te worden…
Als je vraagt, ben je kwetsbaar. En wij hebben als sterke vrouwen ook een mooi beeld van onszelf. Wij kunnen het zelf. En dat mag iedereen ook weten. Daarmee hebben we status gecreëerd, en wee aan ieder die die status ondersteboven schopt. Wij dachten van niet. Toch?
We hebben die status zelf gecreëerd, en hebben er baat bij.
Je leeft naar die verwachting, die je hebt van jezelf, en die anderen van jou hebben.
Jij kunt het wel. Dat levert bewondering op, en dat gééft je toch een kick!
En dan heb je pijn.
Die heup moet vervangen worden, je rug heeft blijvende schade opgelopen.
De mantelzorg drukt te zwaar, het leven is even teveel.
Je belandt plotseling in het ziekenhuis en daar is ie dan.
Het grote spook: het verliezen van je onafhankelijkheid.
Het verlies van je autonomie.
Waar is je eigenwaarde?
Waar je kracht?
Er komt een verhaal.
Eén van ons heeft gezorgd voor een man die niks zelf kon.
Hij kon niet lopen, niet eten, niet zelfstandig naar het toilet,alleen een pookje op zijn rolstoel bewegen met een scheefgegroeide hand.
Onze tafeldame had echter nog nooit zo’n autonoom iemand gezien. Ze heeft met ontzettend veel plezier en bewondering voor hem gezorgd.
Van hem leerde ze dat er autonomie bestaat, ook al heb je voor alles hulp nodig.
Toen zij zelf heel lang moest liggen, dacht zij terug aan deze man.
Waar vind ik autonomie?
Wat ben ik waard?
Zij zag bij hem een essentiële kwaliteit om zichzelf te blijven. Niet: wat kan ik allemaal niet, maar: ik ben wie ik ben, en dat is meer dan alleen dat lijf. Véél meer.
Goed.
Hoe dan?
Hoe vraag je dan zodanig om hulp dat je NIET die ongevraagde adviezen krijgt, of van die verhalen van “O ja, dat ken ik! Toen ik../ mijn buurvrouw had het ook…”
Waar blijft jouw autonomie?
Waar je eigenwaarde?
Waar je kracht?
Moet je nou echt, naast je pijn, ook nog gaan aangeven dat de grens bereikt is?
Terwijl die ander dat natuurlijk goed bedoelt allemaal, en je wilt die ander niet belasten, en echt, ik kan het zelf wel?
Hoe dan wel?
We kwamen op concreet aangeven wat jouw behoefte is. Ik had er een prachtig voorbeeld van.
In mijn omgeving moest iemand een poos liggen vanwege ernstige rugklachten.
Zij richtte een app-groep op, en vroeg: “Wie kan voor me stofzuigen?” “Wie kan af en toe voor me koken?” “Wie wil mijn kinderen naar sport brengen?” En hulptroepen kwamen op die gerichte vragen af. Niemand hoefde iets te doen waar zij geen zin in had.
Voor deze lieve dame, die ook altijd klaarstaat voor anderen, doen we graag iets terug.
Wat ik vooral bewonderde was dat ze door de manier van vragen haar innerlijke kracht liet zien.
En OOK nog in staat was om haar tijd in bed in te zetten als nadenken over nieuw perspectief.
Het verrassende is, dat je met hulp vragen ook iets GEEFT.
Je geeft de ander de gelegenheid om iets terug te doen. Waarmee je laat zien dat je de ander zodanig respecteert en liefhebt dat jij in staat bent om je kwetsbaar op te stellen. Het verrijkt aan twee kanten.
En ja.
Je moet van je voetstuk af.
Ook sterke vrouwen zijn soms kwetsbaar.
Of moeten geopereerd worden.
Of kunnen de druk van het leven even niet meer handelen.
Een ander niet willen belasten klinkt dan prachtig.
Zo mooi. Zo sterk. Zo lief. Zo zorgzaam.
En zo dom.
Je vult in voor een ander.
En je doet jezelf tekort.
Waar blijft jouw autonomie?
Waar je eigenwaarde?
Waar je kracht?
Die blijft in dat JIJ de vraag stelt.
JIJ bepaalt wat je vraagt en aan wie.
Krachtig en sterk is niet afhankelijk van je lijf.
Hulp nodig hebben, dat aangeven, EN in staat zijn je autonomie te bewaren.
Daar is jouw kracht.
Lieve, stoere en kwetsbare groet,
Hilda
